اشعار

روح مسیـح در نـفس جــان‌فزای توست            خورشید انبیا سـر از تـن جــدای توست

جان نبی تویی که «أنا مِن حسین» گـفـت           خون خدا تویی که خدا خون بهای توست

هرقطره اشکِ ریخته، یک بحر رحمت است           هر سینه‌ای که سوخته، یک کربلای توست

از بس ‌کـه تیـر و نیزه فـرو رفته بر تنت           پـنـداشتـم کـه پیکـر تـو نـیـنــوای توست

قـــرآن روی سیــنــۀ پـیـغـــمـبــر خــدا!           باور کنم که دامن گـودال، جای توست؟

رود فـرات تو، نمی از اشک‌های ماست           لبخند سـرخ فـتح خــدا زخـم‌های توست

پـیـغمبــری نیامــده بعــد از نبـی، ولــی           وحـی دوبـاره در نـفس دلربــای تـوست

هر جـا کـه انـبـیـا همـه بـا هـم نشسته‌اند           دیـدم خـدا مــؤسس بــزم عــزای توست

میثم چگونه شرح غـمت را دهد حسین!           جایی که خالق تـو مصیبت‌ سرای توست؟

دل را که گفته اند حـریـم خدای توست            آری مقـدس است اگـر مـبـتـلای توست

اشکی که پـاک می کـند آثـار جـرم را            آن گریه های بر غم و بر روضه های توست

ما را هوای جنت و حور و قصور نیست            وقتی بهشتِ روی زمین کربلای توست

وقف تو کرده است خدا هستِ خویش را            کون و مکان و عالم امکان سرای توست

وقتی که خون قلب تو بهر هدایت است            انسان برای توست، مسلمان برای توست

روز جزا کُـمـیـت همه لـنـگ می زنـد            غیر از کسی که در همه عمرش گدای توست

آری رسول هستی و از وحـی گفته ای            گـودال قـتـلـگـاه تـو غـار حـرای توست

داری ز قـتـلـگـاه به مـعــراج می روی            این تــازه اولیـن قــدم مــاجـرای توست

آفــرینش ز ازل ســر به گـریـبـان تو بود           چرخ گردون، چو یکی گوی به دامان تو بود

خــاک پــای تو گِــلِ آدم و حــوّا گــردیـد           خضر از خــانه به دوشان بیـابـان تو بود

رفـت فــرزنــد فــدای تو کنـد، ابــراهیــم           نوح را در دل دریا، غــم طـوفان تو بود

موسی آن دم که عصا بر دل دریا می زد           یکی از سـوخـتـگـان لب عـطشان تو بود

عیسی آن لحظه که بر اوج سما کرد عروج           نگهش سوی زمین، بر تن عـریان تو بود

چشم یعقوب که بر یوسف خود می افـتاد           یــاد داغ پـسـر و دیــدۀ گــریــان تـو بـود

عضو عضو بدنت را چو نـبی می بوسید          نگهش یکـسره بر زخــم فــراوان تـو بود

تن پاک تو به گودال و سرت بر سرِ نی          یاد آن شب، که دو جا فـاطمه مهمان تو بود

نه فقـط غــربت تــو بــود شب یــازدهــم           صبح هم صحنه ای از شام غریبان تو بود

بعد از آنی که پـیـمـبـر دو لبـت را بوسید          چوب، عـاشق پی بوسیدن دنــدان تو بود

تا شبـسـتـان ابــد یــار و نگهـدارش بـاش           میثم از صبح ازل، دست به دامان تو بود

داغت اگــر نبود دو عــالــم نداشـتـیم             چیــزى نداشتیم اگر این غــم نداشتیم

امشب براى مــادرمان هم دعــا كنیم             بى ‏شیر او دو چـشمۀ زمـزم نداشتیم

امسال هم لباس عزا را گرفت و گفت             ما دلخوشى به غیــر محــرم نـداشتیم

هركس كه گریه كرد مسیحاى عشق شد             عیسى نفس به روضه تان كم نداشتیم

ما را بگو كدام شب از گریه جان دهیم             ما غیر اشك خویش كه مرهم نداشتیم

ما را صدا زدند كه اینجا به سر زنیم             زهــرا نبود حــلــقــۀ مــاتــم نداشتـیم

ای به گـنـجـیـنـۀ ِخلـقت دُر نایاب حسین            رحمت واسـعـۀ حق تویی اربـاب حسین

کشتی نوح هم از مرحمتت یـافت نجـات            تویی امیــد رهــاییم ز گــرداب، حـسیـن

نــرود نقش تو از لــوح وجــودم هـرگـز           روز اول شده عکست به دلم قاب حسین

هرگز از ظلمت دنیا به دلم نیست هراس           تا تویی بر ســر من تـابش مهتاب حسین

خواهری خیره به صحرا به زیر لب میگفت:           لب خشک و عطش و خستگی و آب، حسین

روز ازل که روضۀ تان را خــدا نوشت           اول به جای کـعـبـۀ خود، کـربلا نـوشت

چندین هزارسال خودش روضه خواند و بعد           نام پـیـمـبـران اولـوالـعــزم را نـوشت...

گــریه کن حسین... عــزادار کــربـلا...           دیگــر ملک نگـفت ز انسان چرا نوشت

چون قـیـمـتـی برای شـمـا در زمین نبود          خود را برای خون شما خـون بها نوشت

گــرچه بــرای اهــل گنــاه و عــذاب هـا          روز قـیـامت از غـضب و از بلا نوشت

میخواست رحمتش به همه جلوه گر شود          بـاب الحـسـیــن بر در جنّت جــدا نوشت

وقتی به عصر روز دهم می رسد لهـوف          از عمق فاجعه چه بگویم چه ها نوشت...

بالا گـرفت روضه و خـطـش شکسته شد          اعضای جسم تان، همه را جـابجا نوشت

وقتی که می رسیــد کسی سمت قـتـلـگـاه          تن را جــدا نوشت وَ سر را جــدا نوشت

حـالا که دشمنت شده خیـره به دست تان          خاتــم نمانده بود، ز خــاتم چــرا نوشت؟

شکر خدا که زندگی ام نذر روضه هاست           شکر خدا که روزی ام از سفـره شماست

شکـر خــدا که پــای شمــا سیـنـه می زنم           شکـر خــدا که درد مــرا نـامتـان دواست

عمــری نـفس زدم به هــوای نگــاهـتــان           عمری سـرم به سایه این بیــرق عزاست

قـلبــم به بــزم هر شبتان خو گرفته است           چشمم به خاک خانه تان خــوب آشناست

بر روی سنگ قبر من این گونه حک کنید           این خانه زاد روضه و مجنون کربلاست

روزیِّ اشـک چــشم مــرا مـرحمت کنید           روزیِّ دیــده ای که نــذر کــردۀ شماست

دل را به بــال شــال عــزا بسته ام مگــر           یک شب ببینمش که روی گـنـبد طلاست

هر کسی قطره بُوَد ذکـر تو دریــاش کند         هر که سرمست تو شد مهر تو شیداش کند

گر گدایی کند عالم ز همین خانه بس است         هــر گــدا را کــرم دست تو آقــاش کـنــد

هــر مریضی به شـفـاخــانـۀ تو روی آرد        یـک نـگــاه تو طـبـیـبـانـه مــداواش کـنـد

چه نیازی است که عیسی به زمین برگردد        مرده را ذکــر ابـاالفـضل تو احیــاش کـند

روز محـشـر به خــداوند قـسـم مــادر تو        در پی گــریـه کن توست که پـیـداش کـند

هر کسی گـریه کند بهر غـمت روز جــزا        برکت اشــک تو هـمـسـایۀ زهــراش کند

باز هنگــام محــرم شده ای شـاه غــریب         پرچم ت را بــده جبــریل که برپــاش کند

جنت حضرت حق خود به خودش زیبا نیست        روضه های تو قرار است که زیباش کند

منظر دل های ماست کــرببلای حسین            مــرغ دل ما زنـد پر به هــوای حسین

یک نگه کــربلا به بود از صد بهشت            جنت اهل دل است صحن و سرای حسین

دیــدن باغ بهشت مــژده به زاهد دهید            زاهد و حور و قصور ما و لقای حسین

تــربت پاکش بود داروی هر دردمـنـد            دار الشفای خــداست کــرببلای حسین

ملک سلیـمـان بود در نظــرش بی بها            آنکه گــدایی کـنـد پیـش گــدای حسیـن

هرکه رود کربلا بوسه به خـاکش زند            بشنود از قدسیان بانگ و نـوای حسین

چون به عزا خانه اش پانهی آهسته نه            بال مـلائک بود فــرش عــزای حسین

خنده کنان میرود روز جـزا در بهشت            هرکه به دنیــا کند گــریه برای حسین

تا گــریه بر حـسیـن تـمنـّای خلقت است            بین من و تـمــام مــلائـك رقــابـت است

نزدیــك می كـنـد دل ما را به هم حسیـن            این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

مقبول اگر شداست نمازی كه خوانده ایم             مُهر قبـولیش به خــدا مُهر تــربت است

ما از غــدیـر سیـنه زن كــربــلا شــدیم            این دست های رو به خدا دست بیعت است

پیــدا شدیـم هرچه در این راه گــم شدیم            یعنی فقط حـسیـن چــراغ هــدایت است

از دخــل آبــروی حسیـن است خرج ما            نوكر برای صاحبش اسباب زحمت است

قرآن و منبر و دوسه خط روضۀ عطش            ساعات خوب هفته همین چند ساعت است

حالا كه بغض بسته به من راه حرف را            مقتل بخوان كه موقع ذكر مصیبت است

افــتـاده بود روی زمین زیــر دست و پا            شعرم تمــام می شـود اینجا روایت است

بالاتــرین عبادت ما کار نــوکــری ست           نوکـر شدن زمـیـنـۀ فـردای بهتری ست

ما ســال هـا اسیــر کـمــالات دلــبــریــم           او قرن ها مــدرس احساس دلبــری ست

من عِرق خانوادگی ام روضه های اوست           او شأن خانـوادگی اش ذره پـروری ست

شغل شریف زندگی ام کـفـشـداری است           این عشق یادگار من از ارث مادری ست

با اشک روضه اش به مقــامات میرسند           عـشق حـسیـن لازمـۀ هر پـیـمبری ست

گــریـه کـنـان او همه از یک قـبـیـلـه اند           قانون این قـبیله حسینی و حیــدری ست

با هر کـسی که دست اُخــوّت نمی دهیـم           عشق حسینِ فاطمه شــرط برادری ست

ما بعد از آنکه بر غــم تو مبـتـلا شدیم            بــا راه بــنــده گـی خـدا آشــنا شــدیــم

هر کس وسیــلـه داشت برای هــدایتش            ما با نســیــم روضـۀ تو با خــدا شـدیم

وقتی که جاه ومال وهوس را همان گرفت            با رمــز یا حسین ز شیطان جــدا شدیم

ذکــر حسین اشــرف اذکــار عالم است            گـفـتـیــم و همـدم هـمــۀ انـبــیــا شــدیم

مسکین و مستکین و فقـیـر آمدیم و بعد            با کـیـمـیـای مهــر شمــا پُـر بهــا شدیم

اشکی چکید و آتش دوزخ فـرو نشست            تأثــیـر گـریـه است اگـر بـا حیــا شدیم

ما را خــدا برای غمت برگــزیده است            با دست مــادرت ز بـقـیّـه ســوا شــدیم

شبهای جمعه مادرتان روضه خوان ماست            با نــاله های دل شکـنـش هم نــوا شدیم

شبهای جمعه هیئت ما مثل کــربلاست            با یک سلام، راهی کــرب و بلا شدیم

تفسیر آیه های خــدا، شـرح ذات توست           زنــده هنوز دین خــدا، از حیـات توست

تعریف شیعه از عــرفه، مدح کربلاست           جوشن کبیر، وصف تمام صفـات توست

روز شهــادت تو خــداونــد جــلــوه کرد           این تازه گوشه ای ز جلال ممات توست

بهـت پـیـمـبـران الـهـی عـجـیـب نـیـست           وقتی که کائنات، شب و روز، مات توست

راه کمــال خـلــق، به تو خـتــم می شود           چشم حسینیان سوی فُـلک نجـات توست

قد قـامت الصلات، قـیام تو هست و بس           اسلام، استــوار ز روح صــلات توست

این گــریه بر مـصائب تو اوج مان دهد           فیّاض اشک هستی و اینها زکات توست

عــالــم حـریف شــور ســرِ ما نمی شود           مستـی ما ز تــربت و آب فــرات توست

در حسرت زیارت شش گوشه، نوکرت           در انـتـظـار برگــۀ سبــز بــرات توست

قبله تا طاق دو ابــروى تو را کم دارد            چون نمازیست که انگـار خدا کم دارد

همه خـلق  ســر سفــرۀ تو مـهـمـانـنـد            کــرم ســفــرۀ تـو بــاز گــدا کــم دارد

دل ما با دو؛ سه تا کیسۀ زر خوش نشود            ســائل خــانه ات ایـنـبـار دعا کم دارد

گـریه کن هاى تو را قـلـب مصفا دادند            هرکجـا گریه تو نیست صفــا کم دارد

من پى تــربت بین الحــرمینم؛ بفرست            چون مریضى که مریض است و دوا کم دارد

تا رسیــدن به کمــالات بــلا بــاید دیـد            هرکسى که نــرسیـده ست بلا کم دارد

بین حــج کرببلا رفتى و یعنى حج هم            نیست مـقـبــول اگــر کــرببلا کم دارد

خانه ما دو سه ماه است حـسـینیه شده            این وسط عکس تورا خانه ما کم دارد

عاقل آن است که مسکین اباعبدالله ست            هرکسى نیست در این خانه گدا کم دارد

گریه کم دارم و فریاد زدن پس اى داد            مانده حــالا جگــرم بین دوتا "کم دارد

عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز           نهضت‌ات مایۀ الهــام جهــان است هنوز

بهر ویــرانــی و نــابــودی بـنـیـان ستــم           خون جوشان تو چون سیل، دمان است هنوز

در فداکــاری مردانه‌ات ای رهبـر عـشق           چشم ایـام به حیــرت نگــران است هنوز

کربلای تو پیام آور خون است و خروش           مکتب‌ات راهنــمای هـمگــان است هنوز

تا قیــامت ز قیــام تو قیــامت بــرپــاست           از قیــام تو پــیــام تو عــیــان است هنوز

همه ماه است محرم، همه جا کرب و بلاست           در جهان موج جهاد تو روان است هنوز

جــاودان بـیـنـمت استاده به پیکــار، دلیر           "لا اری الموت"تو را ورد زبان است هنوز

باغ خشکیدۀ دین را تو ز خون دادی آب           نه عجب گر که شکوفا و جوان است هنوز

تـربت پــاک تو ای اســوۀ آزادی و عشق           سرمۀ دیــدۀ صاحب نـظــران است هنوز

خون گرمت زند آتش به سیه خـرمن ظلم          که به خون تو دو صد شعله نهان است هنوز

انـقـلاب تو به ما درس فضیـلت آمــوخت          نقش اخلاص تو سرمشق جهان است هنوز

بر جبین «شفق» این لوحه گلرنگ غروب          هر شب از خون تو صد گونه نشان است هنوز

ما را نـسـیــم پــرچــم تو زنده می کند            زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خشکیده بود چند صبـاحی قنات اشک            این چشمه را ولی غـم تو زنده می کند

آه ای قتـیل اشک، نفس های مــرده را            شور تو، روضه و دم تو زنده می کند

ای خونبهای عشق، چه خوش گفت پیر ما:            اســلام را مـحــرم تو زنــده می کــنـد

ما با غــذای نــذریتــان رشـد کرده ایم            جـان را عطای حاتــم تو زنده می کند

آقا جســارت است، ولی داغ شیـعه را            انگـشـتر تو، خــاتــم تو زنــده می کند

بالای تــل هم آتش این قــوم خـفـته را            آن خــواهــر مُکــرّم تو زنــده می کند

این کشته فتاده به هامون حسین اوست           خود را به اسم اعـظـم تو زنده می کند

فردای محشر و غم و طوفان وتشنگی            مــا را امیــد زمــزم تو زنــده می کند

شب تاریک هوای سحرش را میخواست          شهر انگار خسوف قمرش را میخواست

گـوشـۀ حـجره کسی چـشم به راه افتاده          حـسـن دوم زهـرا پسرش را میخواست

حضرت عسگری از درد به خود می پیچد          زهـر از سینۀ آقا جگرش را میخواست

آسـمـانـی ست امـامـی که زمـین افـتـاده          آسمان جلوه ای از بال و پرش را میخواست

شعلۀ زهر که بد جور زمین گیرش کرد          به خدا که نفس مختصرش را میخواست

لحظـۀ آخر خود روضۀ عاشورا خواند          منبر خاک غـم چشم ترش را میخواست

تـه گـودال کـسـی روی زمـیـن افــتـاده          خنجر شمر گمانم که سرش را میخواست

دخـتـری دیـد که بالای سـرش نـامردی          آمـده بود و نگـیـن پـدرش را میخواست

گریه میكردم ولی با آن وضو می ساختم            داشـتـم بـا آبِ رویــم آبــرو می ســاخـتـم

گریه ام غسل طهارت بود زیـر سایه اش            فطرتم را از گناهان شست و شو می ساختم

باید این مِی های جاری را گرفت و جمع كرد            كوزه گر گر می شدم حتماً سبو می ساختم

می گـرفـتم بیـشـتـر زآن چه تـوقع داشـتم            تا خودم را با كریمان روبه رو می ساختم

پیرهن مشكی تنم كردم ولی با نـخ نخـش            ناقـصی های دل خود را رفـو می ساخـتم

من رسول تُركم و روزی شوم قربانی ش            چه سحـرها در خـیـالـم آرزو می ساختم

امتحان كردم خودم روزی نمیگفتم حسین            از شبـش تا صبـح با آهِ گــلـو می سـاختم

عمر من طی شد میان سوختن یا سـاختن            با لبش می سوخـتم با زلف او می سـاختم

زخم گلوی حسین چـشمه خـون خداست            خون خدا را فقط ذات خدا خون بهاست

آن که ز خـون گـلو داده به قـرآن حیـات            کشتهٔ او را اگر کشته بخـوانی خطاست

مصحف آیات نور پیکر صد چاک اوست            آیـنـۀ حُـسـن او آن سـر از تـن جـداست

مـا هـمـه ذریّــه ایـم سـلـسـلـه عـشـق را            طینت ما شعـله ای از عـطش کـربلاست

شیعه ز بـاران اشک می کند ایجاد سـیل            شیعه به دریای خون طالب خون خداست

شـیـعه حـیـات ابـد از دم شـمـشیـر یافت            شیعه به اوج عـطش تـشنهٔ جـام بلاست

شور که شد با شعور،  شور حسینی شود            گـریهٔ با معـرفـت، معـرفـت کـبـریاست

بزم وصال حـسین در دل دریـای خـون            سیر عروج حسین از سر نی تا خداست

زخـم جـوانان او خـنـدهٔ فـتح است و بس            خون علی اصغرش خون همه انـبیاست

هر نی نـیـزار عـشق فـاش نـدا می دهـد            هرکه حسینی بود، رگ رگ او نینواست

گـریه "میثم" خورد آب ز خـون حـسین            فـانی معـراج خون، سـاقی بـزم بـقاست